Bolesław Prus wprost nie powiedział w Lalce jak potoczyły się dalsze losy głównego bohatera po rozczarowaniu miłością do Izabeli Łęckiej. Rozczarowany kokietowaniem Starskiego przez swoją ukochaną spadł z metaforycznej drabiny wprost pod rozpędzony pociąg.
Czy było dla niego to dobre że życzliwy dróżnik Wysocki go uratował? Czy śmierć ulżyła by jego miłosnym cierpieniom czy może właśnie to była szansa na drugie lepsze życie?
Tego nigdy się nie dowiemy możemy tylko domniemywać czy Wokulski pojechał do Geista, w podróż czy może popełnił samobójstwo w murach zamku być może chcąc wyciągnąć do końca szpilkę z głowy księżniczki?
Myśląc więcej o podjętym przez Prusa temacie wysnułam pewną koncepcje.
Książka rozprawia się ostatecznie ze światopoglądem romantycznym.
Ignacy Rzecki niepoprawny romantyk wyznawca Bonapartyzmu umarł wraz ze swoimi przekonaniami i kultem Napoleona tak ważnym dla poprzedniej epoki dając miejsce socjalizmowi którego przedstawicielem w Lalce jest młode pokolenie Np. Klein.
Wokulski posiadający dwie natury: romantyka i pozytywisty. Z jednej strony zainteresowany nauką i ciężko pracujący na swój majątek a z drugiej zakochany człowiek idealizujący swój obiekt uczuć Izabele Łęcką jest świetnym przykładem pożegnania się z epoka Mickiewicza.
Zdrowy rozsądek wygrywa nad wręcz chorym uczuciem i Stach widzi że jego anioł jest tylko próżną kobietą o wysokich mniemaniach o sobie i bawiącą się jego uczuciami.
Tak więc próba samobójstwa jest być może punktem w życiu głównego bohatera który otwiera mu wrota do nowego życia. Jakiego?
Tego czytelnicy mogą się tylko domyślać być może jest to życie naukowca i podróżnika a może jest to już życie w innym świecie.
Na pewno nie ma w nim miejsca dla Izabeli i jej zabawy uczuciami zakochanego bez pamięci człowieka który „zginał przysypany resztkami feudalizmu”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz